TRANEN

Opeens gebeurde het.
Voor het eerst had ik deze week een huilend kind in de yogales.
We hadden een les over de maan gehad en bezig met de creatieve afsluiting.
Terwijl iedereen lekker aan het kleuren en tekenen was, raakten we met deze groep in gesprek over de dood.

Ze miste haar opa, maar wilde er niet over praten. Althans niet op het moment dat haar oma en moeder het er wél over wilden hebben. Maar haar moeder vond dat ze er wel over moest kunnen praten, omdat dat goed is voor de verwerking.
Ik vertelde dat praten inderdaad kan helpen, maar dat iedereen het op een eigen manier verwerkt.

En opeens barstte ze in snikken uit.
"Juf, ze huilt!"
Mijn eerste reflex was, "o god, troosten!"
Mijn tweede reflex: "nee, even laten!"
En dat deed ik. Ik praatte rustig verder. "Ja, dat zie ik, en dat is helemaal prima."
Ik vroeg of ze behoefte had aan een arm om haar heen. Ze schudde nee.
En ze snikte nog even lekker door.
De anderen bleven rustig doorkleuren. Iedereen liet haar haar gang gaan.
Nog een diepe zucht en ze was zichtbaar opgelucht.
Lekker he? zei ik. Wat goed dat je je tranen kon laten lopen!

Het was een mooie les voor mezelf: niet meteen je arm om iemand heen willen slaan, maar gewoon even de ruimte laten. Ruimte voor de tranen die er mogen zijn.

Herken je dit? Dat je meteen wilt troosten?
Ik zou iedereen aanraden eens op te letten wat er gebeurt als je de ander de ruimte geeft als die persoon verdriet heeft.
Een troostende arm of vasthouden kan als effect hebben dat de ander zo snel mogelijk ophoudt met huilen. Terwijl het zo'n goede opluchting kan zijn.
Een luisterend oor en een zakdoek, goud waard.

S t e f a n i e