maandag 25 maart 2013

LENTE WAAR BLIJF JE?

20 maart startte de lente officieel...maar daar merken we momenteel nog weinig van!
In de kinderyogalessen van afgelopen week hadden zowel Sanne als ik de LENTE als thema.

In de les zet ik meestal iets of meerdere dingen neer die met het thema te maken hebben.
En deze keer had ik één enkele bloesemtak in een vaas gezet.

In de les werden we ontwakende bloemknopjes met oa onze handen. Maar spontaan ontstond ook het idee om met elkaar (10 kids) een bloemenmandala te vormen! Dat was mooi om te zien.
En deden we allerlei soorsten zonnegroeten, om de lente te helpen op gang te komen. We deden de kinderzonnegroet, maar ook een hele leuke variant: de Egyptische zonnegroet. En toen ook de zonnegroet voor volwassenen.
Als dat niet helpt?! :>)
Door deze groeten achter elkaar te doen kunnen de kinderen goed kunt ervaren welke zij het prettigst of leukst vinden.

We eindigden de les met een mindfulnes oefening. Tien kids die hun ogen dicht moeten houden...maar het lukte! Toen één persoon zijn trui voor zijn ogen deed, volgde iedereen. Maar het hielp mooi wel. Iedereen was stil toen hij/zij iets in hun handen kregen gelegd.
Het waren tien verse bloemen, waaraan ze mochten voelen en ruiken.
De les sloten we af door met zijn allen van de bloemen een échte bloemenmandala te maken.
Je gebruikt hier verse of uitgebloeide bloemen voor. Deze bloemen (en blaadjes) pluk je uit elkaar of houd je heel en hiermee maak je mooie figuren.
Geen bloemen? Met alleen wat blaadjes kun je ook een hele mooie mandala maken!

Iedereen was samen geconcentreerd bezig met een prachtige mandala als resultaat.
Kom maar op, LENTE!
s t e f a n i e







maandag 11 maart 2013

MYSTIEKE MANTRA'S

Aan het eind van elke yoga les zing ik een mantra voor de kinderen en de ouders. En telkens gebeurt hetzelfde: kinderen worden er stil van, gaan rustig zitten en aandachtig luisteren. Het liedje blijft nagonzen en ook al zijn de woorden een andere taal (meestal Sanskriet), kinderen kunnen het wonderbaarlijk vaak gemakkelijk nazingen. Het herhalen van dezelfde zinnen kan helend werken en in ieder geval een prettig gevoel geven. Het brengt harmonie voor lichaam en geest. Yoga kan zo eenvoudig zijn, heerlijk!

Voor mijn dochter zing ik elke avond voor het slapengaan de volgende mantra:

Lokah Samasta Sukhinu Bhavantu
Ohm Shanti, Shanti, Shanti, Ohm

Wat wil zeggen: may all beings live happy and free. Peace, peace, peace. En daar plakken we achteraan: Namaste. Ik zie het licht in jou. En in kindertaal: mijn lichtje ziet jouw lichtje. Zonder Lokah geen slapengaan.

En denk maar aan het lied van Giel Beelen:

Begin de dag met een dansje, 
begin de dag met een lach, 
want wie vrolijk kijkt in de morgen, 
die lacht de hele dag. 

Mijn ervaring is: eenmaal in mijn hoofd, zing ik 'm de hele dag en word ik er vrolijk van. Voor het wijsje: Begin de dag met een dansje .

Het zingen van een mantra brengt mij zelf ook tot rust. Door de trilling en die herhaling dus. Natuurlijk kan dat ook door 100 keer 'We maken een kringetje van jongens en van meisjes' te zingen. En toch geeft dat Sanskriet er een extra dimensie aan.

Hier eentje ter inspiratie: Snatam Kaur .

Veel zingplezier de komende week!


S A N N E

vrijdag 1 maart 2013

TRANEN

Opeens gebeurde het.
Voor het eerst had ik deze week een huilend kind in de yogales.
We hadden een les over de maan gehad en bezig met de creatieve afsluiting.
Terwijl iedereen lekker aan het kleuren en tekenen was, raakten we met deze groep in gesprek over de dood.

Ze miste haar opa, maar wilde er niet over praten. Althans niet op het moment dat haar oma en moeder het er wél over wilden hebben. Maar haar moeder vond dat ze er wel over moest kunnen praten, omdat dat goed is voor de verwerking.
Ik vertelde dat praten inderdaad kan helpen, maar dat iedereen het op een eigen manier verwerkt.

En opeens barstte ze in snikken uit.
"Juf, ze huilt!"
Mijn eerste reflex was, "o god, troosten!"
Mijn tweede reflex: "nee, even laten!"
En dat deed ik. Ik praatte rustig verder. "Ja, dat zie ik, en dat is helemaal prima."
Ik vroeg of ze behoefte had aan een arm om haar heen. Ze schudde nee.
En ze snikte nog even lekker door.
De anderen bleven rustig doorkleuren. Iedereen liet haar haar gang gaan.
Nog een diepe zucht en ze was zichtbaar opgelucht.
Lekker he? zei ik. Wat goed dat je je tranen kon laten lopen!

Het was een mooie les voor mezelf: niet meteen je arm om iemand heen willen slaan, maar gewoon even de ruimte laten. Ruimte voor de tranen die er mogen zijn.

Herken je dit? Dat je meteen wilt troosten?
Ik zou iedereen aanraden eens op te letten wat er gebeurt als je de ander de ruimte geeft als die persoon verdriet heeft.
Een troostende arm of vasthouden kan als effect hebben dat de ander zo snel mogelijk ophoudt met huilen. Terwijl het zo'n goede opluchting kan zijn.
Een luisterend oor en een zakdoek, goud waard.

S t e f a n i e